ﺑﺼﺮﻫﯽ ﺷﻂ )) ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺷﻬﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺼﺮﻩ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺳﺮﺍﯾﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ (( ﺑَﺼﺮَﻫﯽ ﺷَﻂِ ﻣُﺮﻍ ‘ ﭘﺮﯼ ﭼـﺎﻝ ٍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﻂ ﺑﺼﺮﻩ ‏(ﻋﺮﺍﻕ ‏) ﺗﺎﺭِﺵُ ﻭ ﭘُﺮ ﮔﻮﺍﺕُ ﻭ ﭘَﺮﮎ ‘ ﺑﺎﻝ ٍ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑــــــﯿﺎ ﮔُﻮَﺭِ ﺑﺎﻻﺩﺍﻥ ﺑِﮕِﺮ ‘ ﺣـﺎﻝٍ ﺑﯿﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﭙﺮﺱ ﺳﺮ ﻣﻨﯽ ﻗَﻬﺮٍ ﭖ َ ﮐَﺴﺎﻥ ‘ ﺳﺎﻝٍ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻢ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻮﺵ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺋِـﻢ ‘ ﭖ َ ﮐُﻠﯽ ﺑـــﺎﻧﻮﮎِ ﻻﻝ ٍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁ ﻥ ﻣﻬﺮﻭﯼ ﭖَ ﻣﺎﻫِﮕﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭُ ﺷَﮑﺮ ‘ ﮔـﺎﻝٍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻣﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺮﻍ ‘ ﻣَــــﻨﺎ ﻣِﻨَّـﺖِ ﭖِ ﺇ ﻃَــﺮﺯﺍ ﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻣﻨﺖ ﻭﺍﺭﺗﻢ ﮐﻪ ﺑــِﮕِـﺮ ‘ ﻣَـﻨﯽ ﮐِﺒﺮﺍﻧﯽ ﺳَﺮِ ﻋَﺮﺿﺎ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﮔﻮ ﺳَﺤﺮﮔﺎﻫﺎ ﭼِﺴﺖ ﺑِﺒَﯽ ﺍَﻧﺰﺍﺭ ‘ ﺑﻮﻗﺖ ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻦ ﻣَﺮﮒ ‘ ﮐَﻦ ‘ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺷَﮑﻠِﻦ ‘ ﺷَــﻄـﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻂ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﺭﺩﮐﻦ ﻭ ﺩَﺭﮐّــﻦ ﻧﻮﺭُ ﻭ ﻫــﻤــــﺖِ ﺳـــﺘﺎﺭ ﺳــــﯿﺪَ ﭺِ ﺭﻭﮐَﻔﺘﺎ ﺑِﮑَﻦ ‘ ﺍَﻧﻈـﺎﺭ ﺩﯾﺮ ﺳَﺮِ ﮐُﻨﺪﺍﻥ ﻣَﺮﮒ ﮐَﻦ ﻡُ ﺭَﻧﺪﺍ ﯾَﮏ ﺷﭗِ ﮔُﻮَﻧﺪٍ ﺩﺍﺭ ‘ ﻫﻤﺎ ﺍَﻧـﺪﺍ ﻭَﺗﯽ ﭼَﺮﺧﯽ ﭼﺎﻻﮎ ٍ ﺑﺎﻧﺰِﻻﻥ ‘ ﺩَﻡ ‘ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﺻُﺤﺒﯽ ﮐـﻪ ﻧﻮﺭِ ﺑﯽ ﺟﻬﺎﻧﺎﻧﯽ ﺩِﻣﺘِﺮ ‘ ﺕِﺀِﯼ ‘ ﺭﺍﻩ ٍ ﮐِﺮ ‘ ﻃِــﯿﺎﺑــﺎﻧﯽ ﺩﺍﻣِـــﻦِ ﺻَﺪ ﮔَﻨﺞٍ ﮔِﯿﺎﺑــﺎﻧــﯽ ﺳﺎﮐـﻦُ ﻭ ﺳَﺮﺣَـــﺪٍ ﺭَﺀـﯿـﺴـﺎﻧﯽ ﭖَ ﺑَﻨﮕُﻼﻥ ﺷِﻒ ﺑَﯽ ‘ ﻣُﺮﻍ ﺣَﺪﯾﺜﺎﻧﯽ ﭖَ ﺟَﮕﯿﻦ ‘ ﻣﻮﺭﺕٍ ﺑَﮓُ ﻭﻣﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣَﯿﺰَﺭِﻥ ‘ ﮔﺎﺑﺮﯾﮓ ‘ ﻡُ ﭘَـــﺪِ ﻣـــﺎﻧــﯽ ﺳﻮﺭَﮎ ‘ ﻣﺎﻥَ‘ ﺑَﺮ ﺑَﯽ ‘ ﺑَﻨﺪُ ﻭ ﺑَﺴﺘﺎﻧﯽ ﺳَﺮ ‘ ﺷَﻤﺎﻥ ‘ ﺳَﺮ ‘ ﺳﺎﮎً ﭖِ ﺷﺎﺩﺍﻧﯽ ﮐـــﺎﺭِﻭﺍﻥ ‘ ﭘـــِـــﺪﺍﮒِ ﻣُﻔﺎﺗﺎﻧﯽ ﺳَﯽ ‘ ﻟِـﻪُ ﻭ ﺳﺎﺭﺕِ ﻧَﻢُ ﻭﻧﻮﺩﺍﻧﯽ ﮐﺎﺭ ‘ ﺳَﺮُ ﻭ ﮐِﺶ ‘ ﻣﺎﻥ ‘ﮐِﻦ ‘ ﮐِﺸﺎﺭﺍﻧﯽ ﺗَﻪ ﺷِﻢُ ﻭﺷﺎﻥ ﺑَﯽ ﻫُﻮ ﻣﺮﻍ ﺷﺘﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣَﺮﮒِ ﺑَﻨﺖ ﺷَﻪ ﮐﯿﻠﻎ ﻧﻮﺍﺑـــﺎﻧﯽ ﺟُﻠﮕِﻮِﻥ ﺩﺷﺖُ ﻭ ﺯﯾﺪ ﺑﻠﻮﭼـــﺎﻧﯽ ﺑَﺮ ﻫُﻤﻮﺩ ﮐﻮﺗِﻦ ﺑﺎﺩﺷـﺎﻫﺎﻧــــﯽ ﻣـَﺮﮐَﺰٍ ﺳَﺮﺩﺍﺭِﻥ ﻋﻠﯽ ﻫــــﺎﻧــﯽ ﮔُﻮﺍﺗﮕُﻠِﻦ ﻟﻮﺩُﻭﮐِﻦ ﭘَـﺮﯾـــــﺎﻧﯽ ﮐَﻬـﻦُ ﻭ ﻣﯿﺪﺍﻑُ ﻭ ﺟﻮ ﺭﯾـﯿﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﻮَﻩ ﻭﻧﺨــﻞُ ﻭ ﻣـَﯿﻮَﻩ ﺑﺎﻏﺎﻧــــﯽ ﺕَ ﺟُﺴﺘﮕِﺮﺍﻥ ﺑَﯽ ﻫُﻮ ﻣﺮﻍ ﺯﻫﯿﺮﺍﻧﯽ ﺟَﻪ ﭘﻪ ﺟَﻪ ﺳَﺮ ﺟُﻮﺍ ﺑِﮕِﺮ ﺟُﺴﺘﺎ ﮐَﯿﺖ ﺍﺏُ ﺳَﺮ ﺟُﻮﺍ ﮐِﺞِ ﮐﺎﺭﺩﺍﺭ ﭖِ ﻣﻨﯽ ﻧﺎﻡ ﮔِﻔﺘِﯽ ﺑِﮑَﻦ ﺍَﺳﺮﺍﺭ ﺷَﺮٌ ﻣَﻬﺮَﻧﮕﯽ ﻫَﯿﻤَﻬﺎ ﭘِﺶ ﺩﺍﺭ ﮐُﻠﯽ ﺁﻩٍِ ﮐﻪ ﭘِﺶِ ﮐُﻼﻥِ ﭼﺎﺭ ﻃَﺮَﻑ ﮐُﻞِ ﻗﺼﺮ ﺑﺎﻧﺎﻧِﻦِ ﺷﯿﺸُﻢِ ﭘُﺸﺘﺎ ﺷَﻪ ﭘَﺮﯼ ﻭﺍﺏ ٍ ﻧَﺮﻣَﮕﺎﻧﯽ ﺗﻮﮎ ٍ ﮔُﻠِﻦ ﺷﺎﺭﯼ ﺩَﮐَﻢِ ﺳﺎﺭﺕٍِ ﮐَﻮﺵِ ﻟﯽ ﻻﺭﯼ ﻫﺮ ﺩَﻡِ ﻟِﺘﯽ ﻟَﻬﺴَﻮِ ٍ ﻣﺎﺭﯼ ﺩَﻧﺰَﻧﺖ ﮔُﻞِ ﺯَﺭِﻥ ﺳَﻨﮕَﻮُ ﻭ ﺑﺎﻫﯽ ﭖِ ﮔِﻬﺎﺭ ﺑَﯽ ﻫُﻮ ﺭﺍﻣُﻎٍ ﭼﺎﻫﯽ ﭖِ ﮔِﻬﺎﺭ ﺑَﯽ ﺗﺎ ﮐَﺲ ﻣَﺒﯿﺖ ﻣﺎﻟﯿﻢ ﺳُﻨﺘﯽ ﺟَﻦ ﮔِﻨﺪُﺭّﺍﻥ ﺑِﻨﺎﻭَﻟﯽ ﭘﺎﺩِ ﮐَﯿﺖ ﺟﻮﺍﻥ ٍ ﺳَﺮ ﮐَﺴﺎﻥ ﺳﺎﻟﯽ ﺷَﺮﯼ ﺍَﻧﺪﺍﻡُ ﻭ ﮔُﻮﻧَﮕﺎﻥ ﺳَﯿﻞ ﮐﻦ ﻣَﻞُّ ﻭ ﮔُﻮﻧﺎﻑ ٍ ﺩﯾﺪَﮔﯽ ﺷَﻤﻌَﻨﺖ ﻧﻮﮎ ﺳَﺮِﻥ ﺑُﺮﻭﺍﻧﯽ ﮔُﻮَﺷﺎ ﺯَﺣﻤَﻨﺖ ﺳَﺮ ﺑُﻦِ ﺑُﺮﻭﺍﻧﺎﻥ ﺭِﺯِﻥ ﮐَﻨﺪَ ﻧﺖ ﺳُﻤﺒُﻠﯽ ﺳَﻮﻟِﻦ ﭖِ ﺯَﺑﺎﺩ ﻟَﻬﻤَﻨﺖ ﻫﺎﺭﯼ ﭺِ ﺁ ﺳﮑﯽ ﮔَﺮﺩِﻧﺎ ﮔُﻮَﻣﺒَﻨﺖ ﻡُ ﺷِﻔِﻦ ﭘُﻮﺯِﯼ ﻣﻮﺳَﻮﯼ ﺩِﺭَﻧﮕَﻨﺖ ﮐﺎﻏَﺬِﻥ ﺭَﮐﯽ ﻗِﺮﻣِﺰِ ﺭَﻧﮕَﻨﺖ ﺷَﻢ ﺷِﻔِﻦ ﺷَﺪﺭُ ﻭ ﮔُﺮﮐﯽ ﺁﺑﺪﺍﺭِﻥ ﻣُﺮﻍ ﺗَﺮﺍ ﻻﻝِ ﭘُﺮﺳﯿﺖ ﻣَﻬﻮﺍﺭِﻥ ﮐَﯽ ﺗَﺮﺍ ﺷَﺸﺘﺎﺗَﮓ ﺩِﻻﺯﺍﺭِﻥ ﮐﻪ ﭼَﻢ ﺕِﺀﯼ ﺏِ ﺁﭘَﻦ ﺳِﭙَﻪ ﺩﺍﺭِﻥ ﺯﺍﻥٌ ﺍَﺏُ ﻭ ﺩﯾﺮِ ﺑُﺮِﺗَﮓ ﺭﺍﻫِﻦ ﺕَ ﭖِ ﮎِﺀﯼ ﺩَﺭﺩﺍ ﺑﯿﺘَﮓَ ﺩﺍﻫﯽ ﭖِ ﮎِﺀﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭُ ﻭ ﺩِﻝِ ﺷُﻮﻧﺎ ﺕَ ﺃﺏُ ﭼﺎﺭﮐُﻨﺪﺍ ﮐُﻮﺗَﮓ ﭼُﻮﻧﺎ ﺑُﮕَﻮﺵ ﻫُﻤﺎ ﺷَﯿﺪﺍﺀِﻥ ﭘُﺮِﺷﺎﻧﺎ ﺩِ ﭖِ ﺕَ ﺷَﺸﺘﺎﺗَﮓ ﺳِﯿَﻪ ﻧﺎﻣﺎ ﭼُﻮ ﺑُﮕَﻮﺵ ﻻﻝِ ﻣﺎﻩِ ﺗﺎﺑــﺎﻧــﺎ ﺷَﻬﺪﺍﺩﺍﻥ ﻣَﻦ ﻫُﻮ ﮐِﻐَﺪِﻥ ﻣَﻬﺘﺎﺏ ﻫِﭻ ﻧَﮑُﺖ ﺏِ ﺳُﻮﺑِﻦ ﻣَﻨﯽ ﺑَﻬﺘﺎ ﭖَ ﺕِﺀﯼ ﺷِﮑّﺎ ﺳَﮏ ﻋَﺬﺍﺏ ﻭﺍﺭٌ ﻣُﻮ ﺩِﮔَﺮ ﺁﺏ ﺑَﻨﺪِ ﮔِﺮِﻓــﺘـــﺎﺭٌ ﻻﻝ ﺕِﺀﯼ ﺏِ ﮔَﻨﺞِ ﺯَﻫﯿﺮ ﭘِﺸَﻨﺖ ﻭﺍﺏُ ﻭ ﺁﺭﺍﻡُ ﻭ ﻧِﻨﺪَﮔﺎ ﮔِﺸَﻨﺖ ﺍَ ﺳَﺮﺍ ﻟَﻬﺮِﻥ ﻏَﻢ ﭘﺎﻟُﻮﺷَﻨــــﺖ ﻡِﺀﯼ ﺩِﻻ ﻗَﻬﺮِﻥ ﻫَﻨﮕَﺮﯼ ﺳُﻮﭼَﻨﺖ ﺩﯾﺪَﮔﺎﻥ ﺁﺳﺠﺎﻫﯽ ﺟَﻞِ ﺭِﭼَﻨﺖ ﻏَـــﻢ ﻣَﻦِ ﻧَﯿﻠَﻨﺖ ﻫَﺮ ﺩَﻣــــــــﺎﻧﯿﺎ ﮔُﻮﻧَﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﺭ ﭘﺎﺳــﺎ ﺷَﭙﺎﻧِﯿــــﺎ ﺭﻭﺧَـــﻦ ﺩﺍﻥ ﮐُــﻨﺘﺎ ﺟَﻨﮕَﻼﻧــِﯿﺎ ﭼﻮ ﮔُﻮَﺷﯿﺖ ﺩﺍﺑﺎﻧﯽ ﮔُﻞٍ ﻫﺎﻧﯽ ﺻَﺒﺮ ﮐَﻦ ﻫُﻮ ﺷَﯽ ﺯﺍﺩَﮒ ﭖِ ﻧِﮕــﺮﺍﻧﯽ ﺻَﺒﺮ ﮐَﻦ ﮐﻪ ﺻَﺒﺮِ ﻗﯿﻤﺖِ ﻣﺎﻧﯽ ﮐِــــــــــﺮﺩِﮔــــــﺎﺭ ﮐُﻞٍ ﺍُﻣَﺘـــﯿﺎﻧﯽ ﺿﺎﻣﻦِ ﻣﻘــﺼﻮﺩُ ﻭ ﻣُـــــﺮﺍﺩﺍﻧﯽ

امتیاز بدهید :

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

| امتیاز : 0
موضوع : | بازدید : 549
برچسب ها : شعر شهداد شهدوست","منطقه کاروان","شهداد","خوش آباد",",

خواب بودم، خواب دیدم مرده ام بی نهایت خسته و افسرده ام تا میان گور رفتم دل گرفت قبر کن سنگ لحد را گل گرفت روی من خروارها از خاک بود وای، قبر من چه وحشتناک بود! بالش زیر سرم از سنگ بود غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت سوره ی حمدی برایم خواند و رفت خسته بودم هیچ کس یارم نشد زان میان یک تن خریدارم نشد نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی ترس بود و وحشت و دلواپسی ناله می کردم ولیکن بی جواب تشنه بودم، در پی یک جرعه آب آمدند از راه نزدم دو ملک تیره شد در پیش چشمانم فلک یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟ دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟ گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود لرزه بر اندام من افتاده بود! هر چه کردم سعی تا گویم جواب سدّ نطقم شد هراس و اضطراب از سکوتم آن دو گشته خشمگین رفت بالا گرزهای آتشین قبر من پر گشته بود از نار و دود بار دیگر با غضب پرسش نمود: ای گنه کار سیه دل، بسته پر نام اربابان خود یک یک ببر گوئیا لب ها به هم چسبیده بود گوش گویا نامشان نشنیده بود نامهای خوبشان از یاد رفت وای، سعی و زحمتم بر باد رفت چهره ام از شرم میشد سرخ و زرد بار دیگر بر سرم فریاد کرد: در میان عمر خود کن جستجو کارهای نیک و زشتت را بگو هر چه می کردم به اعمالم نگاه کوله بارم بود مملو از گناه کارهای زشت من بسیار بود بر زبان آوردنش دشوار بود چاره ای جز لب فرو بستن نبود گرز آتش بر سرم آمد فرود عمق جانم از حرارت آب شد روحم از فرط الم بی تاب شد چون ملائک نا امید از من شدند حرف آخر را چنین با من زدند: عمر خود را ای جوان کردی تباه نامه اعمال تو باشد سیاه ما که ماموران حق داوریم پس تو را سوی جهنم می بریم دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود دست و پایم بسته در زنجیر بود نا امید از هرکجا و دل فکار می کشیدندم به خِفّت سوی نار ﻻرديت عليك

امتیاز بدهید :

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

| امتیاز : 4
موضوع : | بازدید : 546
برچسب ها : شعر پند آموز"عبرت انگیز"شعر",